DZIWY NAD DZIWAMI

Dziwy nad dziwami

Choć uwierzyć w to jest trudno,

bo to dziwy nad dziwami,

ja krasnale zobaczyłam.

Rozmawiałam nawet z nimi.

Choć nie pisze się już o nich.

Ciągle o nich jeszcze głośno.

Wszak nie znikną opowieści,

zapisane w starych baśniach.

Małe, psotne te chochliki,

zostawiają czasem ślady.

Nadgryziony stary piernik,

a to okruch czekolady.

Porzucony gdzieś ołówek,

rękawiczkę, igłę, szpilkę,

nawet guzik od koszuli,

zagubioną dawno lalkę.

Potem wielkie jest zdziwienie:

„Skąd się wzięło? Gdzie to było?

A to sprawa oczywista.

Wszak krasnali to jest dzieło.

Choć uwierzyć w to jest trudno,

bo to dziwy nad dziwami,

są tuż obok, bardzo blisko,

wszak mieszkają między nami.

Lecz chowają się urwisy

i wychodzą tylko nocą.

Kto fantazji nie ma wcale,

ten ich nigdy nie zobaczy.

 ilustracja Al