DAWNO TEMU

 

 

 

 

 

 

 

 

Dawno temu ………

 

Zamiast czytać bajki wnusi,

babcia baje ciągle z głowy.

I tak właśnie znowu było,

gdy zaczęła bajkę nową.

 

Dawno temu rzecz się działa.

Rzecz to była niepojęta.

Hen daleko za górami

z nieba spadły trzy pisklęta.

 

Całe czarne i puchate.

Ni gołębie, ni to kury.

Nikt nie wiedział czyje dziatki.

Dziwny wybryk, cud natury,

 

Trudno wierzyć w tę opowieść.

Choć nie jadły, choć nie piły,

rosły wszystkie jak na drożdżach.

Gromadziły zapas siły.

 

Kiedy minął pierwszy roczek,

wszystkie z gniazda wyfrunęły.

Rzecz się stała niepojęta,

swoje czarne pióra zdjęły.

 

A pod nimi miały suknie.

Delikatne, cudne, zwiewne.

Że to nie są żadne ptaki,

to już wtedy było pewne.

 

Zachodzili wszyscy w głowę.

Rzecz to była niepojęta.

Jakim cudem to się stało.

Skąd się wzięły te dziewczęta.

 

Dziwnym trafem, w tamtym czasie

czarownice zlot swój miały.

Wszędobylskie i ciekawskie

ten fenomen omawiały.

 

Przypomniały sobie o tym,

że na dworze arcyksięcia,

bardzo dawno na odchodnym  

wyszeptały trzy zaklęcia.

 

Te dziewczyny to księżniczki

 zamienione w czarne kruki.

Tylko miłość je wyzwoli,

a to bardzo trudna sztuka.

 

Kto pokocha czarne ptaki,

kto założy im pierścionek?

Trzy kwadranse w ciągu doby

porzucają z piór osłonę.

 

Bo te wstrętne czarownice

lubią ludziom ból zadawać.

Łzy zbierają na korale,

dla nich przednia to zabawa.

 

Ale jedno powiem wnusiu,

jak to zawsze w bajkach bywa,

chociaż łez jest całkiem sporo,

zakończenia są szczęśliwe.

 

Tak się składa moja droga,

że nie wierzchnia szata zdobi,

lecz charakter, wnętrze serca,

moc przyjaciół przysposobi.

 

A dziewczęta, co tu mówić

moc miłości w sercach miały.

Swym urokiem, dobrym słowem,

ludzi sobie zjednywały.

 

Trzy kwadranse, choć to mało,

dały pannom wyzwolenie.

Wszystkie miłość odnalazły,

- rzekła babcia z rozmarzeniem.

 

 

 fot. z netu